Αν ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε η συγγραφή της Ιστορίας είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα

  

Με περισσή υποκρισία οι ελληνόφωνοι ναζωραίοι θρηνούν και μελαγχολούν για τις αλλαγές που επιβάλλονται στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Είναι αναμενομένη η υποκρισία τους διότι θέλουν να αποκρύψουν τις δικές τους πλαστογραφήσεις στα Ελληνικά βιβλία Ιστορίας, τα οποία έχουν παραχαράξει για να εξωραΐσουν την χριστιανική κατοχή επί του Ελληνικού Έθνους.

Καθημερινώς οι Έλληνες λόγιοι διεξάγουν σκληρό πνευματικό αγώνα για να αποκαθάρουν όλα τα βιβλία Ελληνικής Ιστορίας από τις παραχαράξεις όλων των κατακτητών: ρωμαίων, βυζαντινών, φράγκων, οθωμανών. Όλοι οι κατακτητές πλαστογράφησαν την Ελληνική Ιστορία.

Όποιος μελετήσει τα βιβλία ιστορίας που η ανθελληνική προπαγάνδα διοχετεύει στους Έλληνες, θα διαπιστώσει ότι αναπαράγουν μία συγκεκριμένη δομή σκέψεως. Μία συγκεκριμένη οπτική γωνία της Ιστορίας, άκρως μισελληνική. Ο εχθρός για να καταστρέψει την εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων και για να τους υποβάλλει την ηττοπάθεια έχει περάσει τα εξής ψεύδη στα βιβλία της Ιστορίας:

Βενιζελικοί και μοναρχικοί είναι συνυπεύθυνοι για την Μικρασιατική καταστροφή

Πολλά από τα δεινά του σύγχρονου Ελληνισμού δεν οφείλονται μόνον στο ότι δεν κατάφερε να δημιουργήσει το δικό του κράτος και να απορωμιοποιήσει την κοινωνική ζωή της Πατρίδος. Οφείλονται και στο ότι 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή, η οποία άλλαξε άρδην τον ιδεολογικό προσανατολισμό της χώρας, υπάρχουν ακόμη άτομα που τάσσονται είτε με το μέρος των βενιζελικών, είτε με το μέρος των μοναρχικών, αρνούμενοι να ρίξουν στα σκουπίδια της ιστορίας και τις δύο πλευρές.

Η πλευρά των βενιζελικών θεωρεί ότι ο Βενιζέλος ήταν ο μεγάλος οραματιστής, ενώ επρόκειτο για έναν πολιτικό νάνο, ο οποίος δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τις καταστάσεις στις οποίες ενέπλεκε την Ελλάδα. Η δε πλευρά των μοναρχικών ενώ δεν πίστεψε ποτέ στην Μικρασιατική εκστρατεία, ανέλαβε να την συνεχίσει, κάτι που σημαίνει άγνοια κινδύνων και έλλειψη σχεδίων.

Η προσπάθεια αγιοποιήσεως των υπευθύνων της Μικρασιατικής καταστροφής πρέπει να παταχθεί

 

Τα τελευταία χρόνια εκδίδονται βιβλία από αντιβενιζελικούς φιλομοναρχικούς ιστορικούς για το ζήτημα της καταστροφής το 1922 στην Μικρά Ασία. Βασικό τους επιχείρημα είναι ότι έχουν έρθει νέα στοιχεία στο φως, τα οποία τάχα αναιρούν την ευθύνη των βασιλοφρόνων της κυβερνήσεως Γούναρη. Και ότι «αντικειμενικώς», η Ελλάς δεν μπορούσε να επιτύχει τον στόχο της εκστρατείας. Φυσικά στόχος της συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας είναι το ξέπλυμα των υπευθύνων και η αγιοποίησή τους.

Υπενθυμίζω ότι είμαι εξίσου αντιβενιζελικός όπως και αντιμοναρχικός. Αν δεν ήταν τόσο άχρηστοι οι πολιτικοί και των δύο παρατάξεων, ο σκοπός της εκστρατείας θα μπορούσε να επιτευχθεί, αρκεί οι ιθύνοντες να διάβαζαν ιστορία και να παραδειγματιζόντουσαν από άλλους ηγέτες.

Αν κάποιος σκέπτεται με στατικό τρόπο, πχ πώς 100 χιλιάδες στρατός θα φτάσει μέχρι τον Σαγγάριο ποταμό, τότε όντως δημιουργούνται ένα σωρό αμφιβολίες για το εγχείρημα. Ο Μεταξάς και ο βασιλεύς Κωνσταντίνος θεωρούσαν καταστροφική την εκστρατεία. Όταν κάποιος είναι πολιτικώς αμόρφωτος, είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να σκεφτεί παρά μόνον με στρατιωτικούς όρους μέσα στο περιορισμένο πλαίσιο μίας τυπικής εκστρατείας.

Μικρασιατική καταστροφή, τί έπρεπε να είχε γίνει για να είχε αποφευχθεί

  

Εις ό,τι αφορά την Μικρασιατική καταστροφή, από την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού ζούσε εκτός ρωμέικου (ψευδο)κράτους από το 1830, έπρεπε να είχε συγκροτηθεί υπηρεσία διατηρήσεως της εθνικής ταυτότητος και επανελληνίσεως όσων την είχαν απολέσει, υπηρεσία αναγκαστικής μεταναστεύσεως σε περίπτωση διωγμών Ελληνικών πληθυσμών σε εδάφη που ελέγχονται από εχθρούς, υπηρεσία δολιοφθορών, εξεγέρσεων, αναταραχών και μαύρων επιχειρήσεων στο έδαφος του εχθρού, και υπηρεσία οργανώσεως και διοικήσεως Ελληνικών κοινοτήτων/παροικιών στο εξωτερικό.

Ειδικότερα έπρεπε να ιδρυθούν στρατιωτικές ακαδημίες επαναστατικού πολέμου, πολιτικού πολέμου τύπου ψυχρού πολέμου ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, και μαύρων επιχειρήσεων. Αυτά τα τρία είδη πολέμου μάλλον ήταν άγνωστα στον κάθε «επιτελάρχη» τύπου Μεταξά.

Χρειαζόμαστε άμεσα μία Ελληνική αναθεωρητική ιστοριογραφική σχολή για το ανοικτό Νότιο Ζήτημα του Risorgimento

Ο αριστερός ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο βιβλίο του "Μικρά Ασία - ένας οδυνηρός μετασχηματισμός 1908-1923", αναφέρεται στις ιστοριογραφικές μάχες που εδόθησαν τον 20ο χριστιανικό αιώνα στην Ελλάδα, προκειμένου να αναγνωριστεί η Ποντιακή Γενοκτονία.

Εν ολίγοις ο κ. Αγτζίδης γράφει ότι μόλις στην δεκαετία του 1980 άρχισε να αλλάζει στάση το πολιτικό κατεστημένο και να βλέπει θετικώς το ζήτημα της αναγνωρίσεως. Χρειάστηκε να φτάσουμε στην δεκαετία του 1990, όπου το διεθνές περιβάλλον περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων έδωσε περαιτέρω ώθηση, και είχε ως αποτέλεσμα την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Εδώ ξεκινά το δικό μας σχόλιο.

Οι ιστοριογραφικές μάχες αποτελούν προάγγελο πολιτικών εξελίξεων. Μπορεί για δεκαετίες ή αιώνες να διεξάγωνται σκληρές μάχες επί χάρτου, αλλά μία μέρα όταν τα ανταγωνιστικά αφηγήματα αιχμαλωτίσουν τις πολιτικές συνειδήσεις, τότε επίκεινται σοβαρές αλλαγές συνόρων.

Νέα Ρώμη, 6-7 Σεπτεμβρίου «1955». Ανάλυση γεγονότων

Τα γεγονότα εκείνων των ημερών έχουν συμβεί πολλάκις στην ιστορία του Ελληνισμού από τότε που υποδουλωθήκαμε στον χριστιανισμό. Όμως έχει σημασία να αναλύσουμε τα γεγονότα σύμφωνα με την Ελληνική οπτική γωνία και όχι σύμφωνα με την χριστιανική.

Όποτε έρχεται η επέτειος αυτής της αποφράδος ημέρας οι χριστιανοί μας πουλάνε το γνωστό παραμύθι: Οι «κακοί» Τούρκοι έσφαξαν τους Έλληνες και τους άρπαξαν τις περιουσίες.

Με αυτού του είδους την κατηγοριοποίηση(Έλληνες-Τούρκοι), οι χριστιανοί αποκρύπτουν τις ευθύνες τους για τα εγκλήματα κατά του Ελληνισμού, και φυσικά επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στους Τούρκους.

Κατ’ αρχήν όταν οι χριστιανοί χρησιμοποιούν την κατηγορία Έλληνες-Τούρκοι με βάση την εθνικότητα, αποκρύπτουν ότι πάντα υπονοούν τον διαχωρισμό χριστιανοί κατά μουσουλμάνων. Αν μελετήσει κάποιος προσεκτικά την ιστορία του Ελληνισμού θα ανακαλύψει ότι σε όλες τις μάχες κατά των Τούρκων οι Έλληνες είναι θύματα δύο ή και τριών κατακτητών.

Κωνσταντίνου Άμαντου, "Οι Βόρειοι γείτονες της Ελλάδος: (Βούλγαροι, Αλβανοί, Νοτιοσλάβοι)"

Αν κάποιος αναγνώστης έχει το βιβλίο του Κωνσταντίνου Άμαντου, "Οι Βόρειοι γείτονες της Ελλάδος: (Βούλγαροι, Αλβανοί, Νοτιοσλάβοι)", παρακαλούμε να επικοινωνήσει μαζί μας, και αν μπορεί να μας το στείλει σε μορφή pdf.

Υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Αν κάποιος φοιτητής από εκεί μάς διαβάζει, ας βοηθήσει στην αποστολή του εν λόγω πολυτίμου συγγράμματος. http://83.212.168.214/jspui/handle/123456789/5916?mode=more

Δυστυχώς οι περισσότερες παλαιές εκδόσεις για το Μακεδονικό ζήτημα από σημαντικούς λογίους που αναγνώριζαν την αλύτρωτη Βόρειο Μακεδονία, είναι εξαντλημένες, και δεν βρίσκονται εύκολα ούτε σε πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.

Σήμερα έχουμε γεμίσει από ψευτοπατριώτες λογίους που γράφουν ό,τι ανοησία τους κατέβει στο κεφάλι για τα Σκόπια= Βόρειο Μακεδονία.

Οι παλαιές καλές Μακεδονικές εκδόσεις των διανοουμένων των δεκαετιών 1920-1950 είναι δυσεύρετες.

Τα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας και το αστείο επιχείρημα ότι τα εδάφη της ΠΓΔΜ (FYROM) δεν ήταν μέρος της ευρύτερης έκτασης της Μακεδονίας

Πανάρχαιο λίκνο του Ελληνισμού η περιοχή της Σκοπίων!

Πολλοί ισχυρίζονται ότι τα Σκόπια δεν έχουν ιστορικό δικαίωμα να ονομαστούν Μακεδονία ή Βόρειος Μακεδονία, διότι το αρχικό Μακεδονικό βασίλειο δεν περιελάμβανε τα εδάφη των σημερινών Σκοπίων! 

Δεν ξέρω αν αυτή η άποψη είναι «φιλελληνική» ή «ανθελληνική». Σίγουρα είναι ανιστόρητη. Αν το πάμε έτσι το αρχικό βασίλειο των Μακεδόνων δεν περιελάμβανε ούτε τα εδάφη της Μακεδονίας που περιλαμβάνονται στο σημερινό ελληνικό κράτος. Άρα κακώς το ελληνικό κράτος έχει αυτά τα εδάφη δικά του! 

Το επιχείρημα ορισμένων Ελλήνων ότι τα Σκόπια δεν είναι Μακεδονία, διότι δεν θα συμπεριλάβουμε στα γεωγραφικά όρια της Μακεδονίας τις κατακτήσεις των Μακεδόνων είναι αφελές και ανιστόρητο. Μπερδεύουν τις κατακτήσεις των Μακεδόνων για να εδραιώσουν το βασίλειό τους με τις εκστρατείες του Μ. Αλεξάνδρου! 

Δεν σκέφτονται μάλιστα όλοι αυτοί οι Έλληνες «πατριώτες» «μακεδονομάχοι», ότι και βορειότερα των αρχαίων μακεδονικών «συνόρων» κατοικούσαν φύλα μη-μακεδονικά, αλλά ελληνικά! 

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα.

Η παραχάραξη της Ιστορίας από τους ελληνόφωνους ρωμιούς

Αυτοί που κατέστρεψαν τον Ελληνισμό της Βορείου Μακεδονίας και της Βορείου Θράκης επινοώντας και διαδίδοντας το κυριλλικό αλφάβητο, αυτοί που θεωρούν εξ ορισμού Βουλγάρους τους μη-πατριαρχικούς χριστιανούς της Βορείου Θράκης και της Βορείου Μακεδονίας, τώρα παριστάνουν τους πατριώτες. 

Και ένα σωρό αμόρφωτα ρωμέικα πρόβατα τους ακολουθούν αποδεικνύοντας για μίαν εισέτι φορά την άβυσσο που χωρίζει τους Έλληνες από τους ρωμιούς.

Η ελληνοποίηση αλλοτρίου ψευδοθεού είναι έγκλημα, όπως και η ελληνοποίηση αλλοφύλων σφαγέων και εισβολέων

Όσοι εθνικιστές και εθνικίζοντες προσπαθούν να ελληνοποιήσουν και να θεοποιήσουν έναν εβραίο ραββίνο, δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις ΜΚΟ του Σόρος που προσπαθούν να ελληνοποιήσουν αλλοεθνείς εισβολείς. 

Όποιος προσπαθεί να ελληνοποιήσει μισέλληνες βυζαντινούς αυτοκράτορες(Θεοδόσιος, Ιουστινιανός, κ.α.), όποιος ελληνοποιεί σφαγείς του Ελληνισμού και τους αποκαλεί "αγίους"(Δημήτριος πολιούχος Θεσσαλονίκης), όποιος ελληνοποιεί αλλοφύλους στρατηγούς που γενοκτόνησαν τον Ελληνισμό του μεσαίωνος (Νικηφόρος Φωκάς), όποιος ελληνοποιεί διανοουμένους που καθύβριζαν τον Ελληνισμό(Ιωάννης ο Βρωμόστομος, κ.α.), δεν διαφέρει σε τίποτε από την κατοχική κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ και τον σημερινό πολιτικό συρφετό, ο οποίος προσπαθεί να ελληνοποιήσει τους αλλοφύλους εισβολείς. 

Αμφότεροι πάσχουν από την ίδια μισελληνική αρρώστια. 

Καλά θα κάνουν να πάψουν, να ντρέπωνται για τα δικά τους αίσχη, και να προσπαθήσουν να θεραπευτούν από την χριστιανική νόσο.

Βίοι Παράλληλοι: ευρωπαϊκή «ένωση» και βυζάντιο

Οι ηγέται αποδεικνύουν τας ικανότητάς των εφ’ όσον διαθέτουν οξύτητα ενοράσεως και δι’ αυτής καθοδηγούν ασφαλώς το έθνος εν μέσω ομιχλωδών πολιτικών καταστάσεων. Άλλως, αποδεικνύονται επικίνδυνοι για την επιβίωση του έθνους. Άκρως επικίνδυνοι είναι ωρισμένοι ηγέτες των Ελλήνων σήμερα, οίτινες εθελοτυφλούν εμπρός στα διδάγματα της ιστορίας. Αρνούνται να στιγματίσουν την ομοιότητα μεταξύ βυζαντίου και ευρωπαϊκής «ενώσεως» τόσο σε πολιτικό όσο και σε πολιτιστικό επίπεδο. Αποχαυνωμένοι από τις Σειρήνες της ευρωπαϊκής «ενώσεως» εκλαμβάνουν κάθε λεκτική υπόσχεση των Βρυξελλών ως Θείο Νόμο γραμμένο πάνω σε ιερό λίθο.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση εις την Ευρώπη προσομοιάζει εις την χρονική περίοδο +300 έως +400(Era Vulgaris), όπου διεπιστώθη σύντηξις μεταξύ της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της αιρέσεως των ναζωραίων.

Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μόρφωμα αντιμετώπιζε προβλήματα συνοχής και φυγοκέντρων πολιτικών τάσεων. Προκειμένου να αποφύγει την διάσπαση συμμάχησε με ένα αντεθνικό οικουμενικό δόγμα. Στόχος ήτο όλοι οι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να ομογενοποιηθούν. Να καταργηθεί κάθε διαφορά μεταξύ των. Να γίνουν όλοι δούλοι του εσταυρωμένου ψευδοθεού των ναζωραίων. Κατ' αυτόν τον τρόπο θα ησθάνοντο όλοι ναζωραίοι, ουχί Έλληνες, γερμανοί, γαλάται, ισπανοί, σύριοι.     

Ως γνωστόν ηκολούθησαν αμέτρητες σφαγές προκειμένου να υποταχθούν όλοι στην θέληση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Σκοπός των σφαγών ήτο να επιτευχθεί ενότης θεολογικού και πολιτικού δόγματος. Μία αυτοκρατορία, είς αυτοκράτωρ, είς θεός, μία θρησκεία.

Για ένα χρονικό διάστημα το βυζαντινό έκτρωμα κατάφερε να εθνοκτονήσει τους λαούς αλλά στο τέλος κατέρρευσε. Ήτο αδύνατον οι βυζαντινοί ευνούχοι να καθυποτάξουν εκατοντάδες λαούς με διαφορετικές πολιτιστικές καταβολές.

Η Μάχη των Θερμοπυλών μόλις άρχισε

Αρχαία Σπάρτη. Ένα ωραίο πρωινό, ακριβώς δύο έτη πριν την μάχη των Θερμοπυλών...

-Βασιλεύ ξύπνα, ήρθαν οι αγγελιαφόροι. Έφεραν τις στρατιωτικές αναφορές, φώναξε ο υπηρέτης του Βασιλέως Λεωνίδου.

Ο Λεωνίδας τινάχθηκε από το κρεβάτι και αμέσως έδωσε εντολή να συγκληθεί πολεμικό συμβούλιο για εκτίμηση της καταστάσεως.

Οι πέντε έφοροι, οι ανώτατοι αξιωματικοί και η γερουσία συνήλθαν για να συναποφασίσουν την στρατηγική της Σπάρτης.

1. Πολεμικό συμβούλιο

-Εδώ και ένα χρόνο οι Πέρσες συγκεντρώνουν στρατεύματα από όλη την Ασία για να κτυπήσουν την Αθήνα, είπε ο Σφοδρίας, ο γηραιότερος των πέντε εφόρων. Την Ελλάδα θέλουν να κτυπήσουν, αλλά χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την Αθήνα για να διασπάσουν τους Έλληνες. Οι αναφορές μιλούν για 1.700.000 εκατομμύρια στρατό και 500.000 χιλιάδες ναυτικό. Μαζί με τους βοηθητικούς φθάνουν σχεδόν τα πέντε εκατομμύρια εισβολέων. Αρκετές πόλεις της Ιωνίας έχουν υποταχθεί και στέλνουν στρατιώτες και πολεμοφόδια στο περσικό στράτευμα, όπως απαίτησε ο Ξέρξης.

Αιτίες διεξαγωγής των δύο παγκοσμίων πολέμων

Ένα από τα θέματα που έχει απασχολήσει αρκετούς ιστορικούς είναι οι ευθύνες και τα αίτια που οδήγησαν στην έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Η ιστοριογραφία των νικητών επιρρίπτει όλη την ευθύνη στο Ναζιστικό καθεστώς, ενώ η ιστοριογραφία των ηττημένων επικαλείται την επιθετικότητα της Σοβιετικής Ενώσεως, την Εβραϊκή συνωμοσία, και την Βρετανική αδιαλλαξία.

Θεωρώ αρκετά επιφανειακές και τις δύο προσεγγίσεις. Ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος εν πολλοίς ήταν συνέχεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Η μόνη σημαντική διαφορά ήταν ότι είχαν προστεθεί επιπλέον παράγοντες συγκρούσεων σε σχέση με τον πρώτο πόλεμο.

Η δική μου προσέγγιση βασίζεται στην ανάλυση των στόχων του πολέμου, δηλαδή στα επίσημα έγγραφα που αποδεικνύουν ποιοί ήταν οι τελικοί σκοποί του πολέμου και όχι στο τί λέει η προπαγάνδα εκατέρωθεν.

Το 1961 στην Γερμανία ο ιστορικός Fritz Fischer δημοσιεύει το σύγγραμμα με τίτλο «Griff nach der Weltmacht: Die Kriegzielpolitik des kaiserlichen Deutschland 1914–1918», το οποίο μεταφράστηκε στα αγγλικά με τον τίτλο, «Germany’s aims in the first world war». Αρκετά στοιχεία του άρθρου προέρχονται από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Ο Fischer απέδειξε ότι πολλά γεγονότα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου όπως για παράδειγμα η κατάκτηση του Βελγίου και της Ουκρανίας ήταν γερμανικοί στόχοι και του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Επομένως η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία δεν ήταν μία παρέκκλιση όπως αρκετοί Γερμανοί ιστοριογράφοι θεωρούν, αλλά μία συνέχεια της Weltpolitik(παγκόσμια πολιτική) του γερμανικού κράτους.

Αν ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε η συγγραφή της Ιστορίας είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα

Με περισσή υποκρισία οι ελληνόφωνοι χριστιανοί θρηνούν και μελαγχολούν για τις αλλαγές που επιβάλλονται στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας. Είναι αναμενομένη η υποκρισία τους διότι θέλουν να αποκρύψουν τις δικές τους πλαστογραφήσεις στα Ελληνικά βιβλία Ιστορίας, τα οποία έχουν παραχαράξει για να εξωραΐσουν την χριστιανική κατοχή επί του Ελληνικού Έθνους.

Καθημερινώς οι Έλληνες λόγιοι διεξάγουν σκληρό πνευματικό αγώνα για να αποκαθάρουν όλα τα βιβλία Ελληνικής Ιστορίας από τις παραχαράξεις όλων των κατακτητών: ρωμαίων, βυζαντινών, φράγκων, οθωμανών. Όλοι οι κατακτητές πλαστογράφησαν την Ελληνική Ιστορία.

Όποιος μελετήσει τα βιβλία ιστορίας που η ανθελληνική προπαγάνδα διοχετεύει στους Έλληνες, θα διαπιστώσει ότι αναπαράγουν μία συγκεκριμένη δομή σκέψεως. Μία συγκεκριμένη οπτική γωνία της Ιστορίας, άκρως μισελληνική. Ο εχθρός για να καταστρέψει την εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων και για να τους υποβάλλει την ηττοπάθεια έχει περάσει τα εξής ψεύδη στα βιβλία της Ιστορίας:

1. Γράφεται συνεχώς στα πλαστογραφημένα βιβλία ιστορίας ότι δήθεν υπάρχει έμφυτη διχόνοια στους Έλληνες, ότι δήθεν αυτή η κατάσταση είναι πανάρχαια, ότι δήθεν είναι το μεγάλο ελάττωμα της Ελληνικής Φυλής, ότι δήθεν η αρχομανία κατέστρεψε την Ελλάδα.

Αναζωογόνηση ή παρακμή του Ελληνισμού; Από εμάς εξαρτάται

Στο κλασσικό τρίγωνο ιστορικών περιόδων «άνοδος-κλίμαξ-πτώση» ενός πολιτισμού ή ενός έθνους, πάντα θα υφίσταται ανταγωνισμός μεταξύ εκφυλιστικών και αναζωογονητικών δυνάμεων.

Εάν οι αναζωογονητικές δυνάμεις του Ελληνισμού επικρατήσουν έναντι των εκφυλιστικών, τότε θα προσθέσουμε μία νέα περίοδο αναγεννήσεως του Ελληνισμού, και θα συνεχιστεί η ύπαρξή μας. Άλλως θα έχουμε την τύχη των εκατοντάδων πολιτισμών, εθνών, θρησκειών, κρατών, γλωσσών, φυλών, που σήμερα κατοικούν πιά μόνον στα μουσεία.

Για να επιβιώσουμε πρέπει να μελετήσουμε εμβριθώς την σχετική βιβλιογραφία για την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, για την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών, για την άνοδο και την πτώση των εθνών. Ο Ελληνισμός πρέπει να αποκτήσει μόνιμους μηχανισμούς αυτοάμυνας έναντι της παρακμής και του εκφυλισμού.

Βασικά στοιχεία επιβιώσεως της κοινωνίας μας είναι το κοινό πεπρωμένο, το κοινό συμφέρον, η κοινή ευθύνη, το κοινό αξιακό σύστημα, το κοινό αίμα, το κοινό έθος, η κοινή κοσμοαντίληψη, οι κοινοί πρόγονοι, η κοινή γλώσσα, οι κοινοί μύθοι, η κοινή ιστορική κληρονομιά. 

Αν ο ραγιαδισμός είναι το επίσημο εθνικό δόγμα, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε και άλλες Ελληνικές αυτοκρατορίες, πλην του βυζαντίου

Έχει καταντήσει εκνευριστικό ανελλήνιστοι βυζαντινολάτρες να ισχυρίζωνται ότι διασπάμε την ιστορική συνέχεια του Έθνους επειδή απορρίπτουμε το βυζάντιο ως περίοδο χιλιετούς ολοκαυτώματος του Ελληνισμού.

Σήμερα λοιπόν, σε μία προσωπική αντιπαράθεση, αποφάσισα να περιπαίξω έναν εμμονικό βυζαντινολάτρη λέγοντάς του ότι διασπά την ιστορική συνέχεια του Έθνους μας απορρίπτων την ρωμαϊκή πολυθεϊστική μας αυτοκρατορία, την φραγκική καθολική μας αυτοκρατορία, και την οθωμανική μας αυτοκρατορία.

Του είπα ότι όλες αυτές ήταν Ελληνικές αυτοκρατορίες διαφορετικού θρησκεύματος. Αν αποδεχτούμε ότι το ανατολικό ρωμαϊκό χριστιανικό κράτος ήταν Ελληνική αυτοκρατορία, γιατί να απορρίψουμε το δυτικό ρωμαϊκό πολυθεϊστικό κράτος;

Ο χριστιανικός γραικυλισμός δεν επιτρέπεται να ταυτίζεται με τους εθνικούς πόθους

Αρκετές φορές κάποιοι εθνικιστές διαμαρτύρονται για την πολιτική απομόνωση και τον αρνητισμό με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η κοινωνία. Λίγοι όμως προβαίνουν σε αυτοκριτική.

Τον 19ο αιώνα με βάση το χριστιανικό ημερολόγιο, ο εθνικισμός και η δημοκρατία συνέπλεαν σε έναν διμέτωπο αγώνα κατά των αυτοκρατοριών και κατά των μοναρχιών. Οι εθνικιστές επιζητούσαν την εθνική ανεξαρτησία, οι δημοκράτες την ανατροπή της μοναρχίας.

Μέσα στην τύρβη των εθνικολαϊκών αγώνων του 19ου αιώνος, αυτά τα δύο ρεύματα σκέψεως αλληλεπίδρασαν και άφησαν την σφραγίδα τους στην ιστορία. 

Τον 20ο χριστιανικό αιώνα, αλλάζει η κατάσταση. Ο εθνικισμός λόγω ιστορικών συγκυριών δεν συνδέεται απλώς, κυριολεκτικώς ταυτίζεται με την δικτατορία. Το ιταλικό και το γερμανικό πολιτικό παράδειγμα, δίνει την αφορμή στους δημοκράτες να απορρίψουν τον εθνικισμό και να διαρρήξουν την σχέση τους με το αγωνιστικό τους παρελθόν.